Pagina 85

Vlak bij ons huis had je ClubMiramar met een zwembad in zee, een soos en tennisbanen. Daar konden wij kinderen veilig zwemmen, geen haaien of andere nare beesten, zoals kwallen. Op een ochtend hadden we weer schoolzwemmen. Voordat we het water in mochten inspecteerde juf Swart het zwembad. Eerst geloofde ze haar ogen niet. Was dat waar? Zag ze het goed. Ja echt, daar zwom een bijna 2 meter lange barracuda midden in het zwembad. Nu boezemde een barracuda even veel ontzag in als een haai en zeker

zo’n groot exemplaar.

Van zwemmen kwam

natuurlijk niets meer.

Hier moesten experts

bij komen. Binnen de

kortste keren stond het strand vol met mensen, zo’n nieuwtje

verplaatste zich razendsnel. Nadat de experts waren aangekomen

werd het strand ontruimd en moesten wij ons terugtrekken op

hoger terrein bij de tennisbanen. Er werd besloten om op 4

plekken dynamiet aan te brengen en die vlak na elkaar tot

ontploffing te brengen. Er werd een klein bootje te water ge-

laten daar klom een - in onze ogen - held in en die plaatste 4

porties van ieder 2 staven dynamiet op een plankje in het water.

Elk pakje was verbonden met een draad die aan wal werd verbon-

den met een kastje waaraan een slinger zat en een hefboom.

Na elkaar waren er 4 enorme dreunen, ieder gevolgd door een geweldige schokgolf die pijn deed aan je oren,

maar dat belette niemand om weg te gaan, dit was veel te spannend.

In het begin was het water een kolkende massa vol met luchtbelletjes, maar na een tijdje werd het

water weer rustig en konden we zien wat de uitwerking van de ontploffingen was geweest. Er kwamen

steeds meer dode vissen boven drijven, de meeste behoorlijk beschadigd, want onder water was de

schokgolf nog veel heviger dan in de open lucht. Er dreven een paar flinke exemplaren, waaronder ook

een tweetal haaien die gevaarlijk voor mensen konden zijn. Alleen de barracuda is nooit gevonden.

Net als zijn zoetwater neefje, de snoek, zijn het intelligente vissen en hij moet nattigheid gevoeld hebben.

Hij was stilletjes verdwenen op dezelfde manier als hij gekomen was. Nu moest eerst het ijzeren netwerk

door duikers geïnspecteerd worden en kwamen er een aantal grote gaten aan het licht.

Een heel nieuw netwerk moest worden aangelegd en dat betekende een week niet zwemmen.

Verder heb ik in Punta Cardon, vaak met mijn broer Dietert, maar ook wel met anderen spannende avonturen

beleefd gedurende de 5 jaar dat we er woonden.

Sommige ervan heb ik in aparte verhalen beschreven.