Natuurlijk wilde ik dat, dus al water trappelend probeerde ik de strik te knopen en waarschijnlijk (tenminste dat weet ik nu) door het veelvuldig aanraken van haar blote vel en de wetenschap van wat voor delicaat werk ik aan het uitvoeren was sloeg op een gegeven moment de enge ziekte weer genadeloos toe!
Rietje klom op een gegeven moment via het trapje het zwembad uit en riep naar mij om er ook uit te komen.
Ze durfde niet zo goed alleen naar de kleedhokjes te gaan.
Daar had ik nu een “major” probleem.
Ik moest natuurlijk “mijn” Rietje helpen, maar dan zou iedereen zien dat ik aan de enge ziekte leed en dat kon absoluut niet.
Ik heb vertwijfeld rondjes gezwommen om naar genezing te zoeken en Rietje maar aan de kant roepen.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, voelde ik eindelijk dat de enge ziekte begon af te nemen en kon ik het water uit komen.
Een paar maanden later zat het schooljaar er al weer op en gingen ma en ik ons klaar maken om naar Nederland te vertrekken.
Na aankomst in Nederland kocht ma een huis in Bennebroek, een mooie 2 onder één kapper aan de Rijksstraatweg, schuin tegenover café restaurant Leenen.
Na afloop van de schoolvakantie ging ik naar mijn nieuwe school: het Coornhertlyceum in Haarlem.
Mijn beide broers waren mij al naar deze school voorgegaan.
Ik merkte al gauw dat het leven in Nederland niet hetzelfde was als mijn beschermde leventje in Venezuela of Indonesia.
Dus dat werd aanpassen, maar door goed op te letten hoe de Hollandse jongens en meisjes zich gedroegen leerde ik dat redelijk snel.
Ik raakte al snel bevriend met een jongen uit het aangrenzende dorp Vogelenzang.
Met deze Chiel Kalkman heb ik heel wat snode avonturen beleefd, maar dat is voer voor een ander verhaal.
Na een paar maanden begon ik al goed in het Nederlandse ritme te komen.
Op een gegeven middag kwam ik wat later thuis dan normaal.
Ik was direct uit school naar vriend Chiel gegaan.
Bij thuiskomst zei ma: “Jammer dat je zo laat bent, want we hebben vanmiddag gasten gehad en er was ook iemand meegekomen speciaal voor jou”
“Oh ja, en wie was dat dan wel?” vroeg ik niet al te nieuwsgierig.
Een paar weken terug was de familie Bakker ook op visite geweest, mijn oude hoofdonderwijzer uit Pladju en gelukkig kwam ik pas thuis toen zij al vertrokken waren.
Dochter Agnes was er ook bij en die vond het jammer dat ik er niet was. Was ik even blij dat de voorziening mij van huis had gehouden want het laatste wezen waar ik op zat te wachten was het dikkerdje Agnes Bakker.
Ik was bang dat ze nu in de herkansing waren gegaan.
“De familie Hartenhof” antwoordde ma “en Rietje was er ook en wat is dat een mooi meisje geworden”.
Mijn hart hield even op met kloppen.
Het enige meisje ter wereld, waar ik nog elke dag aan dacht en waar ik nachten lang smachtend naar verlangde, wiens beeld voor eeuwig op mijn netvlies geëtst stond, die was op bezoek geweest !!
                                                                                                                                      
                                                                                                                                                     Verder