Wij kids waren zo één met het schip geworden dat wij er niet voor terugschrokken om op de buiten zeerailing te gaan zitten met je voeten vast gehaakt onder een spijl er onder en dan zover naar achteroverhellen dat als je je hoofd omdraaide je de zee onder je zag. De zeerailing was van stevig mahoniehout en zeker een 25 cm breed, maar toch.

Als ik er nu nog aan denk dat we dat toen deden doe ik het bijna in mijn broek van angst.

Het werd ook alleen maar oogluikend toegestaan zodra het schip stil lag in de haven of zoals in Colombo op de rede.

Er liepen op de dekken met een railing ook altijd standaard een aantal matrozen rond om op ons te letten, maar ook om er voor te zorgen dat er geen verstekelingen aan boord konden komen.

Via kleine bunkerbootjes kregen wij genoeg brandstof om veilig Bandung te halen, onze laatste stop.

De Rotterdamse Lloyd had een speciale deal met de Shell voor goedkoop te bunkeren in Indonesia.

Na een aantal uren Colombo werd het anker alweer gelicht en zetten we koers naar Djawa.

Maar het werd geen Bandung of Djawa

 

Singapore

 

Soekarno had zich weer eens bedacht; er mochten toch geen Nederlanders “zijn” land in.

Wat nu, na overleg tussen de rederij, Shell en de Nederlandse regering werd besloten uit te wijken naar Singapore.

Eenmaal in Singapore aangekomen werd de verwarring nog groter.

Het bleek nu dat het inreisverbod alleen gold voor familieleden van Nederlandse Shell employees.

In totaal waren er 5 Shell families aan boord, die dus helaas van boord moesten.

Na ontscheping van ons vijven kon de Willem Ruys haar reis voortzetten.

Het rare was dat het reisverbod alleen gold voor personen en niet voor goederen.

Onze bagage – op wat kleding en snuisterijen na – bleef dus aan boord van de Willem Ruys en de Shell zou zorgen dat die in Pladju zou worden afgeleverd.

De 5 onfortuinlijke achterblijvers werden verdeeld over diverse hotels in Singapore.

Wij kwamen terecht in het Raffles Hotel, wat op dat moment het meest chique hotel in Singapore was.

Toen we in het hotel incheckten kwam ma erachter dat ze haar koffer met kleren ook op de Willem Ruys had achtergelaten.

Nu zou dat niet zo erg geweest zijn, want we kregen een meer dan ruime allowance van de Shell, ware het niet dat ma de afgelopen 2 dagen wat last van haar ingewanden had gehad. Zeg maar ze was aan de diarree geweest. Daardoor was ze door al haar ondergoed heen.

Na het restant van de bagage in onze kamers te hebben gedropt zijn ma en ik de stad ingegaan op zoek naar een warenhuis die ook ondergoed verkocht.

Dat was niet zo moeilijk want op nog geen 5 minuten lopen van het Raffles was een heel groot warenhuis.

Het warenhuis had 4 verdiepingen en als nieuwigheid beschikten ze over roltrappen.

Ik stond erop om daarvan gebruik te maken, terwijl ma een duidelijke voorkeur voor de liften had. Waarom werd mij later duidelijk.

Al gauw had ma een aantal onderbroeken gekocht en ik kocht 2 houten doosjes.

Die doosjes gingen met een geheim mechaniek open en de verkoper zei dat ik ze gratis mocht hebben als ik ze open kreeg. Maar hoe ik ook prutste het lukte niet. Vervolgens probeerde ma het ook, maar het lukte niet.

Uiteindelijk liet de verkoper zien hoe het werkte en het was inderdaad verbluffend. Het doosje was zo perfect afgewerkt dat je de verborgen schuifpanelen niet kon zien.

Ik heb nog steeds één van die doosjes en door slijtage zou een geoefend oog nu wat kunnen ontdekken, maar weinigen krijgen zelf nu nog het doosje open.

Maar goed terug naar Singapore.

 

Verder

wp5533b116.gif