Bij de 3de  lukte het niet meer op eigen kracht en moest de Jeep weer uitkomst brengen. Dit ging ook nog goed bij de volgende geul, maar toen hield ons geluk op. De volgende geul was gewoon te diep en stroomde te wild.

Wat nu?

Op dat moment kwam er een auto aanrijden, waarschijnlijk een Landrover.  De wagen stopte en er stapte een keurige Venezuelaan uit. Hij vroeg of wij hulp nodig hadden en na wat heen en weer gepraat nodigde hij ons uit op zijn haciënda, die een eindje terug in het bos verscholen lag.

Dankbaar werd dit voorstel aangenomen en in colonne gingen wij terug op weg naar de beloofde haciënda.

In mijn herinnering was het een breed gebouwd huis op palen met over de hele breedte (of lengte, hoe je het noemen wilt) een veranda van zeker zo’n 3 tot 4 meter breed.

Er werden 3 hangmatten voor de leiding opgehangen en voor ieder van ons een kleedje om op te liggen met een kussen.

Vanwege alle emotie en spanning was het al gauw rustig op de veranda.

Toen het lichter begon te worden werden we gewekt door de eigenaar en zijn vrouw en kregen we een heerlijk ontbijt. Ik weet nog dat het een heel apart ontbijt was, niet de gebruikelijke corn flaces of Rice Crispies die wij verwende kinderen gewend waren, maar iets lokaals.

Daarna mochten we vrij rond lopen op de haciënda.

                                           wp1c86df4e.png

                                                  Hacienda in Venezuela

We werden wel gewaarschuwd voor de stal met de ezels. En om die waarschuwing extra te laten door klinken vertelde de eigenaar dat hun eigen zoon op jeugdige leeftijd een keer geschopt was door een ezel en sindsdien gehandicapt was geraakt. Later zagen we die jongen en dat was genoeg voor ons om met een wijde boog om de ezelstal heen te lopen.

Er was geen telefoon in de haciënda, dus het was niet mogelijk om contact met het thuisfront te maken. De eigenaar vertelde dat 2 haciënda’s verder op er een zendamateur was en die kon dan eventueel contact zoeken met Punta Cardon. Alleen hij betwijfelde of met de staat van de wegen hij dat huis nu kon bereiken.

Als alternatief plan werd er toen besloten dat juf Swart met haar Jeep zou proberen naar de bewoonde wereld te rijden en vandaar contact op te nemen met het thuisfront.  Ze zou 2 jongens meenemen als extra mankracht voor onderweg. Aan vrijwilligers geen gebrek en de 2 waren zo aangewezen. Helaas zat ik er niet bij.  Met extra drinken en eten voor onderweg vertrok de Jeep uitgezwaaid door de achterblijvers.

En toen maar wachten en hopen.

 

Verder

wp5533b116.gif