In het begin vond ik het niet prettig, ja zelfs beangstigend. De Arca leek eerder een onderzeeër dan een tanker. De romp was merendeels onder water en alleen de opbouw stak er boven uit. Maar het viel me op dat de rest van de bemanning niet al te bezorgd leken.
De 1ste stuurman vertelde me toen dat er in orkanen geen veiliger schip bestond dan een geladen tanker. Omdat we zo diep lagen hadden de golven en de wind geen vat op de romp. We ploegden er meer door dan dat we een speelbal waren. Hij had helemaal gelijk en na een tijdje begon ik het ook fascinerend te vinden ipv beangstigend. Na een uur of 8 waren we uit het orkaangebied en werd alles rustiger.
Een tanker en een vrachtschip in de haven van Punta Cardon, Venezuela.
Op dat moment begonnen schepen die in hetzelfde gebied waren zich te melden in de ether. Praktisch ieder schip had wel averij te melden, van kapotte zeerailingen, los geslagen reddingsboten, ingedeukte schoorstenen tot weggeslagen brugvleugels of ingeslagen luik hoofden. Wij hadden geen noemenswaardige schade. Zover ik me nog kan herinneren was er een klein stukje railing verbogen.
Ook hoorden we schepen die opgeroepen werden en geen antwoord gaven. Later bleek dat er 2 vissersschepen en 1 klein vrachtschip waren vergaan.
Kortom het varen op een tanker had ook z’n goede kanten.
Op een gegeven moment kregen we een lading avtur voor Anchorage, Alaska.
Anchorage en omgeving waren kort daarvoor getroffen door een zware aardbeving en lag gedeeltelijk in puin. Ze hadden de haven provisorisch hersteld zodat er weer schepen in konden afmeren en een van de zaken die ze het meest nodig hadden was brandstof voor de helikopters die nodig waren om hulp te kunnen bieden in de naast omgeving.
De Arca was het eerste schip dat weer in de haven binnen kwam.
De verwoestingen waren nog duidelijk te zien, maar aan het herstel werd al druk gewerkt.
We kwamen op het hoogtepunt van de poolzomer. Dat hield in dat het 20 uur per dag gewoon licht was en 4 uren schemerlicht. Gevoelsmatig had je het idee dat je ook niet meer moe werd omdat het constant licht was. Je moest echt de patrijspoorten ban je hut verduisteren om te kunnen slapen.
Veel was er niet te beleven in Anchorage.
Het enige vertier was een souvenir shop annex postkantoor en een lokaal museum. In het museum stond een opgezette zwarte Koala beer. Ze hadden hem rechtop gezet met uitgestrekte voorpoten. Nu ben ik zelf meer dan 2 meter lang, maar die beer was zeker nog een halve meter langer.
Na 13 maanden op de Arca gevaren te hebben kwam dan eindelijk het moment dat ik van boord mocht.
In de haven van Montreal, Canada ben ik afgemonsterd en per KLM DC8 naar Nederland terug gevlogen.
Daarna heb ik nooit meer op tankers gevaren.
Een stemmige foto van een tanker in de Middellandse Zee.
Einde
Index
