Andere belevenissen aan boord bij diverse rederijen

 

Naast het jaartje Shell Tankers en de vele reizen via Dirkzwager heb ik ook een aantal reizen gemaakt bij andere rederijen.

Na het behalen van mijn 3de rang, kon ik op Nederlandse rederijen slechts terecht als 4de stuurman, met weinig vooruitzicht op toekomstige promotie.  Daar had ik geen zin in en besloot ik het over de grens te gaan proberen. Er was een vacature  voor 3de stuurman bij: Nordfriesche Reederei Rendsburg uit Duitsland, toentertijd onderdeel van brouwerij Beck. Het zou gaan om 2 reizen naar de Middellandse Zee.

Zo stapte ik donderdagmorgen op 21 maart 1968

in Den Haag op de trein richting Hamburg.

Aangekomen op het station heb ik me per taxi

naar de haven laten brengen en daar lag ze dan,

de Archsum, mijn onderkomen voor de komende

6 tot 8 weken.  De kennismaking viel niet tegen

ik vond het een mooi schip.  Eenmaal aan boord ging ik op zoek naar de

Kaptein en die vond ik op de brug. Het bleek een oude baas van tegen de

65 te zijn. Hij maakte me meteen duidelijk dat dit een Duits schip was,

waar uitsluitend Duits gesproken werd. Misschien had ik nu een voordeel

dat ik 8 jaar over de middelbare school had gedaan. Duits was toen nog een verplicht vak. Ik verzekerde hem dat ik daar geen enkel probleem mee had, Boven dien - als ik het goed heb - waren mijn opa en oma van moeders kant duitsers, dus genetisch moest duits een makkie voor me zijn.  Uiteindelijk bleek de taal geen enkele barrière te vormen. Ik moest ook na elke dienst het logboek invullen en dat was andere koek. Duits schrijven is iets anders dan praten.  Gelukkig hielp de 2de stuurman me hierin. Ik schreef op een kladje in mijn beste duits mijn bevindingen van de wacht op en hij vertaalde dat in vlekkeloos duits in het logboek. Ik moest dat dan nog wel aftekenen. Met mijn 22 jaar was ik een broekie onder de officieren, ik denk dat de gemiddelde leeftijd 50+ was. Daarbij kwam dat de kaptein en de hoofd machinist één favoriet gespreksonderwerp hadden: de 2de WO.

Bij het uitbreken van de oorlog voer hij - net bevorderd tot 3de stuurman - op een duits schip in de wateren van toenmalig Nederlands-Indië. Hun schip werd opgebracht en geconfisceerd.De bemanning verdween in een interneringskamp en daar werden ze pas bevrijd na de inval van de Jappen.  Ik heb dat verhaal wel 100 maal moeten aanhoren.  

 

 

 

 

 

 

                                                                      De reis ging naar de Middellandse zee, eerst Tunesie, daarna Tripoli in

                                                                      Lybie.  Wat mij erg opviel , vooral in Lybië , was dat de lokale mensen

                                                                      graag wilden weten war je vandaag kwam. Als ik dan zei; Holland, dan

                                                                      was  de reactie lauw, maar als ik vertelde dat ik op een duits schip zat dan werden ze ontzettend enthousiast.  De reden was natuurlijk te triest voor woorden. Hollanders stonden bekend als joden vrienden en duitsers .. wel dat was bekend.  Ik was dus bepaald niet rouwig toen we weer zee kozen en we koers zetten naar het andere Tripoli, in Libanon..  Ook een arabisch land maar een veel gematigder volk. In die tijd was Libanon nog niet verscheurd door burger oorlogen en werd er hard gewerkt aan de verdere uitbouw van het land. De havens lagen dan ook allemaal vol.  Wij gingen op de rede van Tripoli voor anker

Archsum op de rede van Morphou Bay voor het laden van erts via lichters

De scheepshond van de Archsum, mijn beste vriend aan boord

Verder