Nu had ik schijnbaar niet al te best opgelet toen we voor vertrek onze ronde door het schip hadden gemaakt, want die 2de mogelijkheid was me helemaal ontgaan. Toen ik ‘s morgens naar de brug wilde deed ik niets vermoedend de waterdichte deur open en stapte op een kletsnat dek waar continu golven overheen sloegen.
Niet aanstellen dacht ik, je hebt een stevige zeemansduffel aan en die houdt het meeste water tegen. Er kwam een kort rustig moment en ik nam een sprint naar het brughuis. Helemaal droog redde ik het niet, maar de schade viel mee.
Eenmaal boven op de brug stond er al een dampende kop koffie op me te wachten. Net toen ik een opmerking wilde maken over mijn riskante tocht over het gladde en natte dek zag de kapitein dat de zeevaste deur in het voorschip open stond en continu heen en weer zwaaide, dus hij begon te schelden en te tieren over die verrekte landrotten, die met dit weer het schijnbaar probeerden over dek naar het brughuis te komen. Ik slikte mijn opmerking in, wachtte even of iemand mij zou aanwijzen als de schuldige, maar gelukkig niemand had mij gezien.
Ik deed vervolgens van harte mee in het verketteren van die dombo die zo stom was
geweest om die deur open te laten. Snel werd er een matroos -
Later ben ik via de ondergrondse gang terug gegaan naar mijn hut, was trouwens ook geen pretje. De loopbrug was duidelijk niet gemaakt voor mensen van mijn lengte, dus moest ik bukkend lopen. Gelukkig knapte het weer de volgende dag genoeg op, en kon weer via het dek gelopen worden.
Na de Wado volgde nog een paar reisjes in opdracht van Dirkzwager, toen vond ik het welletjes en eind juni 1974 eindigde mijn vaar carrière.
Mijn laatste boot was de Kaptain I, Babushkin, een door IHC gebouwde hopperzuiger voor Russische rekening.
Helaas zijn mijn foto’s van dit schip verloren gegaan.
De hopperzuiger Marinero Rivas een voor Peruaanse rekening gebouwd schip.
Index
